dagje begrafenis

Een dagje begrafenis

Vandaag mag ik mee naar een begrafenis in Mim, leuk dat ze me meenemen en ik ben erg benieuwt hoe dat gaat.
Inmiddels heb ik gehoord dat trouwerijen en begrafenissen meestal op zaterdag zijn. Het is de bedoeling dat er zoveel mogelijk mensen kunnen komen en omdat ze van heinde en verre komen is zaterdag de beste dag. Het is ook belangrijk dat er voorname mensen komen zoals chiefs, pastors enz. want hoe meer mensen hoe meer eer in dit geval voor de overledene, dus op zaterdag zijn heel veel mensen onderweg….
Op de begrafenis komt Iedereen in het zwart en de naaste fam heeft iets van rood erbij, een sjerp of een omslagdoek of iets dergelijks.
Nou dat is dan weer een probleem voor mij want ik heb geen zwarte kleren, wat nu?
De kleren van Gerdy passen me niet, een van de werkers heeft wel ongeveer mijn maat dus vraag ik haar.
Ze heeft wel een T-shirt met lange mouwen die redelijk past, maar wel erg warm. een andere werker heeft wel een zwarte lap voor me die ik als omslag rok zou kunnen dragen, een paar kopspelden en klaar is kees. Nou dat werd lastig want als ik ging zitten prikten de spelden in mijn been want dan bleek dat de lap eigenlijk net te kort is en dat was natuurlijk wel lachen met die meiden.
Ondertussen was het vrijdag en zaterdag moesten we gaan dus nog eens gevraagd, want ik heb ook alleen maar witte en oranje schoenen. Vrijdag in de stad vond ik teenslippers plastic van zwartlak voor E 3,-- loopt van geen meter,maar voor die ene keer moet dat maar kunnen.
Toen herinnerde ik mij dat ik een blouse van maat XXL bij de gekregen kleren voor de kinderen tegengekomen was. Op vrijdagavond uit de zak gevist en met de hand gewassen, zaterdagmorgen gestreken en…te groot zit beter dan te klein en hier zaten korte mouwen aan dus minder warm.
Zaterdagmorgen had Gerdy nog een oude broek van haarzelf gevonden, die haar te groot was, nou hij paste mij redelijk alleen Gerdy is veel kleiner dan mij dus blote enkels.
Moses vond het prima, dus ik kon mee…
Kijk, als er nou kleding winkels waren had ik wat kunnen kopen maar laten maken kost een week, dat zijn van die dingen die hier toch iets anders werken. We hebben allemaal wel erg gelachen om al dat gedoe voor mij!
De plaats Mim ligt ten zuiden van Sunyani, 2 en een half uur rijden dus gaan met de terreinwagen want we moeten door de boes boes!
Ik pak een rolkoekjes en een fles water in want dorst en honger zoals bij de bruiloft dat overkomt mij niet meer, fototoestel mee en mijn lakschoenen in een plastic tas en daar gaan we dan.
Het was een prachtige rit, voor het grootste deel over zandwegen, we zijn nauwelijks auto’s tegengekomen alleen lopende mensen met van alles op hun hoofd en dorpjes met kleihutjes. De natuur was prachtig een beetje bergachtig en ongerept zoals dat heet.(hier zijn vast slangen dacht ik dus ik stap liever niet uit!)
Onderweg plukt Moses een cacaovrucht voor mij, het lijkt een beetje op een gele meloen en hangt aan de stam van de boom, gewoon in het wild.
De weg begint steeds smaller te worden, de gaten in de weg steeds groter, maar goed dat we met de terreinauto zijn. Om even uit te rusten van het gehobbel stoppen we aan de kant van de weg om een kopje Nescafé te drinken en een broodje te eten, dat was heerlijk!
Uiteindelijk komen we in de plaats Mim.
Er staan allemaal rijtjes huizen, deze zijn er neergezet door een Europeaan die daar een houtzagerij begonnen is en voor de mensen en medewerkers deze huizen neergezet heeft.
Inmiddels worden ze niet meer onderhouden want de europeanen zijn weg en is de verpaupering begonnen. Het ziet er niet uit om het maar even zo te zeggen.
Bij de katholieke kerk zien we dat er 2 begrafenissen zijn, maar ik loop maar achter Moses aan want die weet de weg, dat is altijd wel handig. Ik vraag wat ik allemaal moet doen en vooral ook wat moet ik laten, dan zegt Gerdy, hou Moses maar in de gaten. Nou dat klopte ook want Moses had de foto van de overleden vrouw al gezien. Wat spannend allemaal.
Er staan heel veel plastic stoelen onder verschillende soort party tenten aan driezijden van het terrein, aan de vierde zijde is een soort podium van een in aanbouw zijnde kerk waar boxen staan die enorm kraken en waar keiharde muziek uit komt.
Ik schrijf de ceremonie maar op zoals ik hem gezien en geïnterpreteerd heb. Of dat allemaal klopt volgens de boekjes weet ik niet.
Volgens de uitnodiging is smorgens om 10 uur de kerkdienst en de begrafenis geweest, daar waren wij dus niet bij. Ook op zondag en maandag zijn er nog rituelen, maar dat is meer voor de naasten. Om 13 uur is de gedachtenis, en het blijkt weer Ghaneese tijd want er waren nog niet zoveel mensen en het was half 2 toen wij aankwamen.
Even later beginnen de trommelaars , een soort percussie met typische trommelstokken en een klein ventje gaat dansen.
Er komen nu steeds meer mensen en na verloop van tijd begint een band te spelen en een zangeres te zingen. Ik vond het niet om aan te horen, ook omdat de boxen steeds piepten, maargoed, ze doen hun best en het gaat ook niet om mij. Er is van alles te zien met zoveel mensen, vooral de kleding, wel zwart maar prachtige stoffen en mooie hoofddoeken
Nu komen er jonge dames met gele T-shirt en een zwart lint om waarop “Thank you” staat.
Zij zorgen ervoor dat iedereen op de goede plek gaat zitten.
Dan kom er een enorme parasol met veel tromgeroffel binnen, iemand met een stoel op kop op zijn hoofd en iemand anders met iets(kon ik niet zo goed zien)Blijkt dat de naaste familie onder die parasol loopt. Ze maken een rondje langs de mensen en gaan zitten.
Dan komen de ‘gele ‘dames die ervoor zorgen dat iedereen in een bepaalde volgorde langs de familie loopt om te condoleren, mannen en vrouwen apart! Er zijn inmiddels heel veel mensen, ook groepen, ik schat tussen de3 en 5 honderd mensen.(zitten allemaal op plastic stoelen)
Toen kwam er een zwarte parasol binnen vastgehouden door een knechtje en daaronder een of andere hoge pief. Die kreeg natuurlijk ook een ereplaats!
Dan hoor ik door de microfoon namen roepen met een bedrag, blijkt dat dat giften zijn ,en ik hoorde ook de naam van dhr. en mevr. Osei, hé die ken ik en inderdaad dat waren Moses en Gerdy die daarna door een deel van de familie persoonlijk bedankt werden en een kwitantie kregen van de gift.
Dan begint de zangeres weer te zingen en een meisje traditioneel te dansen. Er komen steeds meermensen die gaan dansen.
Moses gaat staan en we volgen hem!
Bij de auto snel de lakkleppers weer uit en net buiten de plaats gaan we weer aan de kant van de weg koffie drinken, heerlijk!
We rijden nu over de grote weg terug naar huis, het was weer een aparte dag!
Het is wel een heel verhaal geworden, de volgende keer zal ik proberen wat korter van stof te zijn,maar het is allemaal zo bijzonder!!!
Tot het volgende verslag,
Liefs iny