een week naar Bolga

Allereerst wil ik jullie een hele leuke sinterklaas toewensen, helaas hij komt niet in Ghana bij de kinderen! 11 dec. ben ik jarig en jullie zijn natuurlijk allemaal van harte welkom(ha ha)
Ik ga wat leuks doen met de kinderen, wellicht zwemmen,maar dat is natuurlijk een hele organisatie dus kijken of dat lukt met 19 kinderen bij een hotel, maar ik zal het jullie laten weten.
In november ben ik met Gerdy naar Bolgatanga in het noorden van Ghana geweest. Daar is het kinderhuis waar (mama)Laadi de scepter zwaait. Laadi was zelf een straatkind en door Gerdy ondersteunt, ze had toen 6 straatkinderen in haar kamertje en Gerdy zorgde voor betere behuizing. Toen kwam een hulporganisatie Afrikids die het overnam en bouwde voor Laadi een huis waar ze nu woont met 35 kinderen in de leeftijd van 2 tot 18 jaar. Afrikids geeft geld voor eten en onderdak, maar Gerdy ondersteunt vanuit Alafya fonds met geld voor school, uniformen, boeken enz. Daarnaast ondersteunt ze gezinnen in de thuissituatie met geld voor eten. Gerdy is ook nog steeds de coach van Laadi en tegelijk zijn het ook dikke vriendinnen.
We gaan daar naar toe om een van de kinderen naar haar familie te brengen, kijken hoe het met de gezinnen gaat die door Bianca bezocht worden als er een aanvraag voor ondersteuning komt, op bezoek bij het kinderhuis van Laady en als er nog tijd over is laat Gerdy mij een deel zien van haar vorige werk als vroedvrouw. Verder nemen we dozen met speelgoed mee voor de kinderen dat met een container verscheept is en nog bij Gerdy stond want een deel was voor Bolga.
Onderweg kopen we yam(smaakt naar zoete aardappel), dat is in Bolga duur en de kinderen vinden dat erg lekker, vooral gebakken.
Het is ongeveer 8 uur rijden en de weg is soms slecht dus we hebben een hele reis voor de boeg.
Ondertussen heb ik een pijnlijk rechter oog, w.s. doordat er zweet in gekomen is en ik vervolgens ben gaan wrijven (dom natuurlijk, weet ik ook wel maargoed, ik zit er nu mee)Gerdy koopt oogzalf voor mij. Onderweg geven we een lege jerrycan af in een dorpje zodat die mensen er wilde honing in kunnen doen(lust Moses graag) en we dat op de terugweg weer op kunnen halen.
Om 8 uur ‘s avonds komen we aan bij het guesthouse van Laadi en gaan eerst eten, heerlijk ! Daarna naar het kinderhuis , een ontmoeting met Laadi(bijzonderevrouw) en leuk om Bianca weer te zien.
De temperatuur is hier veel warmer, mijn oog doet zeer, geen muskietennet dus goed insmeren(deet stinkt), vreemd bed(nylon deken op de matras)dus slecht geslapen!.
Aids
De volgende dag komt een plaatselijke vroedvrouw Patricia die indertijd door Gerdy is opgeleid, en wist dat Gerdy in Bolga was,een oplossing vragen voor 8 kinderen uit het dorp die wees zijn geworden omdat de ouders aan Aids zijn overleden om dat ze geen medicatie namen(hebben ze daar geen geld voor?)
Ik volg de discussie waarin Gerdy vraagt hoe het komt dat er geen controle is of die mensen hun medicatie wel kopen en innemen,want om het geld hoeven ze niet te sterven. Weeskinderen onderhouden kost de staat meer geld dan medicatie voor ouders met aids,maar er moet een goede begeleiding zijn. Ze stelt voor om samen met de vroedvrouw naar de regionale gezondheidszorg minister te gaan om dit probleem onder de aandacht te stellen(van dik hout zaagt men planken, gelijk maandagmorgen!). Voor de weeskinderen moet financiële ondersteuning gegeven worden want de families willen de kinderen wel opnemen maar hebben niet genoeg geld voor eten. In het noorden van Ghana is er een lange droge periode waarin er nauwelijks eten is en kopen is erg duur. Maandagmorgen gelijk halen we Patricia op en gaan naar het ministery of health om de regionale minister te spreken. Ik ga niet mee en drink ondertussen met Bianca een colaatje. Toen de dames weer buiten kwamen na ongeveer een uur, keken ze heel tevreden, er komt een commissie waar Patricia ook aan deelneemt om een plan temaken om de aids mensen regelmatig te bezoeken en te controleren of ze de medicatie wel innemen en of er andere zorgen zijn. Blijkt dat die er wel was maar in de loop van de tijd is dat op een laag pitje gekomen. De volgende dag is Gerdy naar een ander regionale ministrie gegaan om het ook daar aan de orde te stellen en ook daar vonden ze het een goed idee en zo heeft ze weer hulp in gang gezet.
Oogarts Omdat mijn oog pijnlijk en mijn oogwit rood is stelt Gerdy voor om naar de oogkliniek te gaan,die zij indertijd heeft opgezet, ze kent de oogverpleegkundige die daar werkt , dus 1 telefoontje en hij komt speciaal voor mij in het weekend naar de kliniek. Ik krijg druppels mee, het is me niet helemaal duidelijk of het nu een ontsteking is of een allergie is, maar als de druppels maar helpen. Maandag moet ik terugkomen voor controle!
Gerdy bespreekt gelijk een aantal oogpatiënten waar Bianca zorgen over heeft,die kunnen maandag gelijk meekomen. Maandag zit er een lange rij mensen te wachten bij de oogkliniek,maar wij mogen even tussendoor. Mijn oog ziet er beter uit dus ik kan stoppen met de medicatie en hoef niet terug te komen. Tijdens het wachten totdat de andere 2 oog patiënten klaar zijn,bekijk ik het huis waar Gerdy vroeger woonde, spreek ik de tuinman die er nog steeds werkt en spreek ik de echtgenote van de oogverpleegkundige die fysiotherapeute is en ook nog steeds een goede kennis van Gerdy,leuk om te zien wat Gerdy daar allemaal heeft opgezet!
Het meisje dat we meenamen en bij haar familie brachten voor een poosje, werd terug gebracht door haar nichtje, we brengen haar met de auto weer naar de familie en Gerdy heeft de hele familie(dus ook het hoofd van de familie) aan de kant van de weg op haar manier(!)laten weten dat de familie verantwoordelijk is en zij de verantwoordelijkheid niet moeten afschuiven op haar en dat het schandelijk is dat het meisje niet welkom is in de familie. Nou dit gesprek (ze was helemaal over de rooie) heeft wel geholpen, het meisje mocht blijven.
Dinsdag huisbezoeken gedaan samen met Bianca en Patricia (een andere patricia)die politieagente is en in haar vrije tijd met Bianca meegaat als tolk, want de meeste mensen spreken niet of nauwelijks engels maar frafra(regionaal dialect).
Een familie woont bij elkaar,met een paar andere families vormen ze een communie en die communies wonen in een dorp. Ze hebben te maken met het hoofd van de familie, dan de leider van de communie en dan de chief van het dorp. We bezoeken een blinde moeder met 3 kinderen (zie foto)waarvan haar lemen hutje in elkaar gezakt is en ze heeft geen geld voor een nieuwe. Voor een nieuw hutje komen de mensen van de communie gratis helpen, maar dan willen ze wel eten,dus deze moeder heeft geld nodig voor eten. De werkers moeten het water voor de leem voor het nieuwe hutje ongeveer een kilometer verderop halen in jerrycans dus dat is hard werken…
Dan bezoeken we een weduwvrouw die drie kinderen heeft en daarnaast 3 weeskinderen in huis heeft genomen, zij krijgt ondersteuning om eten te kopen voor de 3 weeskinderen van de Alafya Foundation!
Daarna bezoeken we een jongen die geld gekregen heeft om een naaimachine te kopen zodat hij een opleiding voor tailer kan gaan doen. Hij is dolblij met de naaimachine en volgens zijn meester doet hij het prima!
Het volgende huisbezoek gaat naar een man die een neurologische aandoening heeft en daardoor niet voor zichzelf kan zorgen en geen geld voor medische verzorging, de familie verzorgt hem niet omdat ze denken dat hij een boze geest is of zoiets, dus ze laten hem liggen….
Het vervolg komt de volgende keer,
Lieve groetjes van iny